آه ... کبوتر بقیع! تو را به بانوی آب قسم یادت باشد؛ از آن سوی پنجره ها که گذشتی کنار آن چهارقطعه بهشت که نشستی سلام مرا برسان و بگو پشت آن درهای بسته مسافری از راه دور آمده بود خسته و دل شکسته اما به دیدارتان راهش ندادند زیر لب نجوا می کرد کاش به شفاعت مهرتان پناهش دهید ...

بعد از ظهر بود. بعد از وداعی غم ناک و دردناک و بعد از آن رفتن به طرف مسجد شجره جایی که که قرار بود مُحرم شویم و بر خودمان حرام کنیم نگاه کردن در آینه را، خوش بو کردن را... و همسر را، از یک طرف ناراحتی و دلتنگی دوری از مدینه، شاید برای همیشه و از سوی دیگر دلشوره و اضطراب مُحرم شدن. اما شیرینی دیدن خانه خدا، غروب بود مُحرم شدیم و نماز ...

خدایا دعوتم کرده ای که غربت سرزمین وحی را نشانم دهی؟ می دانم، جدم با پای پیاده به اینجا آمده بود و ماهها در راه، و من ساعتی چند. طعامش نان جو و خرمای مکی بود و من، طعامهای گوشتی نقرس زای امروزی که با خوردنشان فکر می کنم درد پایم از سفر است و طواف و صفا و مروه! خانه هایشان چادرهای پشم بزی بود و من هنوز گرمای آفتاب را از بین حصار خنک ...

گاهی نمی توانی ثابت کنی چقدر کسی را دوست داری و اگر هم توانستی ، آنگاه نمی توانی بگویی به چه دلیل اینقدر عاشقش هستی ، فقط می توانی نگاهش کنی و عشق بورزی ... گاهی نمی شود از زیبایی سخن گفت نمی دانی باید دعا کنی تا نور را ببینند و بدانند که چه زیباست یا بهتر است از زیبایی ها چیزی نگویی همه اش فکر می کنم که اگر آن دختر کوچک دبستانی ...