محبت و عطابخشي اهل بيت (ع) به ويژه امام حسن مجتبي (ع) زبانزد عام و خاص بود. ايشان كه قلبي مهربان و رئوف نسبت به دردمندان و تيره‌بختان جامعه داشت، همانند پدرش علي‌بن‌ابي‌طالب (ع) با خرابه‌نشينان دردمند و اقشار مستضعف و كم درآمد همراه و همنشين مي‌شد، درد دل آنان را با جان و دل مي‌شنيد و در اين حركت انسان دوستانه جز خدا را نمي‌ديد و اجرش را جز از او نمي‌طلبيد؛ او بارزترين مصداق آيه شريفه ذيل بود:
«الَّذينَ يُنْفِقُونَ أمْوالَهُم بِاللَّيْلِ وَالنَّهَارِ سِرّاً وَعَلانِيَةً فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَلاخَوْف عَلَيْهِمْ وَلاهُمْ يَحْزَنُونَ‏ (1) آناني كه اموال خود را شب و روز، پنهاني و آشكارا انفاق مي‌كنند، مزدشان در نزد پروردگارشان خواهد بود، نه ترسي و نه غم و اندوهي بر دل آنها راه پيدا خواهد كرد)

از اين روي هر ناتوان و ضعيف و درمانده‌اي درِ خانه آن حضرت را مي‌كوبيد. چه بسا افرادي از شهر و ديارهاي ديگر به اميد دستگيري امام مجتبي (ع) به مدينه منوره مي‌آمدند و از آن درياي جود و كرم بهره مي‌جستند. در ميان مستمندان، سادات و غيرسادات و در راه‌ماندگان و از راه رسيدگان ديده مي‌شد كه گاه براساس خواسته آنان، هزينه سفر، ازدواج و زندگي، هزينه مداواي مريض و ديگر نيازمندي‌هاي آنها را مي‌پرداخت و گاه بدون هيچگونه پرسشي بر آنها ترحم مي‌كرد.

كمك و دستگيري از مستمندان، سالخوردگان و فقرا از سوي آن حضرت، در دوران حاكميت اميرالمؤمنين (ع) و حكومت خود در كوفه و مدينه و بعد از آن به دو صورت انجام مي‌گرفت، يكي كمك‌هاي مستمر و هميشگي كه شامل سالمندان، ايتام، خانواده‌هاي شهدا، اصحاب صفّه و غيره مي‌شد و در چهارچوب منظمي به صورت ماهيانه انجام مي‌گرفت. گويا آنان حقوق بگيران دائمي خاندان اهل بيت (ع) بودند كه بخش عمده‌اي از موقوفات و صدقات رسول خدا (ص) و اميرمؤمنان (ع) و فاطمه اطهر (س) و اموال شخصي حضرت مجتبي (ع) به اين امر اختصاص مي‌يافت.
امام حسن (ع) پيش از آن، از سوي پدر بر اين كار بزرگ انتخاب و منصوب شده بود و بعد همچنان ادامه يافت. حكم تاريخي عليّ‌بن‌ابي‌طالب (ع)، گواه اين مطلب است. سياست و برنامه بر اين بوده كه اصل موقوفات حفظ شود و از درآمد آن، فقرا و كساني كه مال بر آنان وقف شده بود (موقوف عليهم) را تأمين كند.

ديگر اينكه كمك‌هاي مقطعي آن حضرت به فقرا، بيچارگان و مساكين در همه فراز و نشيب‌هاي زندگي انجام مي‌شد؛ اين كمك‌ها آنقدر زياد بود كه زبانزد عموم مردم شده بود.

از امام مجتبي (ع) پرسيدند: چگونه است هر سائلي كه بر در خانه شما مي‌آيد، نااميدش برنمي‌گردانيد؟ حضرت فرمود: من هم نيازمند و محتاجي هستم به درگاه خداوند متعال كه دوست ندارم او مرا دست خالي برگرداند.

خداوندي كه نعمت‌هايش را بر ما ارزاني داشته، هرگز نمي‌خواهد بندگانش را محروم كنم، مي‌ترسم اگر سائلي را رد كنم، او هم مرا دست خالي برگرداند.

نویسنده: احمد زماني

منبع:خبرگزاری فارس

-http://www.farsnews.com/newstext.php?nn=8811201165