زائر دانشجو، قدم به قدم راه را طی می کند تا به میعادگاهش برسد. هر چه نزدیک تر می شود بیشتر دلش پر می کشد و کمتر پاهایش روی زمین قرار می گیرد. می رود تا برسد به آنجایی که نخستین بار جابر ابن عبدالله رسیده بود. آنجایی که زینب کبری (س) زائرش بود، می رود تا به حرم برسد …

حالا که می رسد، دردانه های اشک امان شان را از دست می دهند و بی اختیار جاری می شوند. نخستین جایی که چشم زائر به دو گنبد آسمانی بین الحرمین می افتد بی درنگ دست بر سینه می گذارد و می گوید:

السَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ وَ عَلَی الاَرْواحِ الَّتی حَلَّتْ بِفِناَّئِکَ عَلَیْکَ مِنّی سَلامُ اللَّهِ [اَبَداً] ما بَقیتُ وَ بَقِیَ اللَّیْلُ وَ النَّهارُ وَ لاجَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّی لِزِیارَتِکُمْ اَلسَّلامُ عَلَی الْحُسَیْنِ وَ عَلی عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ عَلی اَوْلادِ الْحُسَیْنِ وَ عَلی اَصْحابِ الْحُسَیْنِ

زائر، برای نخستین بار است که نگاهش به حرم گره می خورد. زیارتنامه به دست می گیرد و خط به خط می خواند و هر لحظه با خود «لبیک یا حسین» را مرور می کند.

برنامه سلام اول کاروان های دانشگاهی تهران و آذربایجان شرقی روز گذشته به صورت دسته جمعی در مقابل باب قبله حرم امام حسین(ع) برگزار شد.