به گزارش خبرنگار اعزامی لبیک از کربلای معلی، محمدعلی کریمی؛ دانشجوی استان خوزستان در همایش احلی من العسل دل نوشته ای زیبا را قرائت کرد که در ادامه آنرا می‌خوانید:

اصلا رقیه نه ، مثلا دختر خودت؛

یک شب میان کوچه بماند ،چه می شود؟

اصلا بدون کفش ،توی بیابان ،پیاده نه !!!

در راه خانه تشنه بماند ،چه می شود ؟

دزدی از او به سیلی و شلاق و فحش ،نه !

تنها به زور گوشواره بگیرد ،چه می شود؟

گیریم خیمه نه ،خانه و یا سرپناه ،نه !

یک شعله پیرهنش را بگیرد،چه می شود ؟

در بین شهر ،توی شلوغی ،همیشه ،نه !

یک شب که نیستی ،بهانه بگیرد ،چه می شود؟

اصلا پدر ،عمو و برادر ،نه ، جوجه ای ،

تشنه مقابل چشمش بمیرد ،چه می شود ؟

دست گناهکار مرا روز رستخیز ،

یک دختر سه ساله بگیرد ،چه می شود ؟

اینجا همه اعضا نیایش خود را به کمال برسانند نیایش شمشیر با سپر، اسب با تکاپو، زره با تن و عطش با آب. اینجا جبرئیل کلمات نازل می‌شود و آیه‌های نیایش شکوفه می کنند.

دستها در تکامل دعا از بدن فاصله می‌گیرند و به آسمان می روند و با ملائکه مصافحه می‌کنند و به علقمه بازمی‌گردند. اینجا بال اسبان در گردباد مقدس سرخ می شود و کربلا واژه ای است که تاریخ را طی می کند تا یزد شرمنده تر شود. اینجا قشنگ ترین زمان را برایت تقسیم بندی کرده‌اند "هیئت مکتب الحسین عتبات دانشگاهیان خوزستان"

این جا نماز محور همه کارهاست، اینجا ذکر زیارت عاشورا حس کربلایی شدن بهت می‌ده، اینجا با یه نماهنگ تصویری روضه شروع میشه، اینجا دستاتو به دست کسی میدی که شاید اولین باره می بینیش اما حس می کنی چقدر قلبش به قلبت نزدیکه، اونم محب حسین علیه السلام و اولاد زهرا سلام الله علیها. مثل توهم یاسین توهم صادقانه دوستش داری (انی سلم لمن سالمکم) اینجا مقتل رو بی کم و کاست با صدای دلنشین و سخنان تاثیر گذار استاد می شنوی اینجا برای اشک ریختن پای روضه، زمان رو از دست میدی. اینجا هم از خادمان سیدالشهدا علیه السلام درس می‌گیری، از محبتشون، از احترامشون، هم از دکور و طراحی تمام چیزهایی که توی در و دیوار کار شده که چه زیبا و مقتدرانه شهدای مدافع حرم با نور زینب سلام الله علیها زیر سایه قرآن و عترت راهشون رو به سرانجام رساندند.