به گزارش خبرنگار اعزامی لبیک از نجف اشرف ، صحن مرقد مطهر حضرت علی (ع) در زمان شاه عباس صفوي با طراحي هاي بديع و هندسي شيخ بهايي احداث شد.اين صحن چهارگوشه دارد و حرم را چون نگيني در خود جاي داده و داراي حجره و اتاق هايي در دو طبقه است. هر حجره اي ايواني كوچك دارد كه تا اوايل قرن چهاردهم هجري محل سكونت عالمان، مدرسان و طلبه هاي حوزه علميه نجف بوده است.

در زمان شاه صفي، براي نخستين بار، ديوارهاي صحن را كاشي كاري كردند و سقف اين ايوان ها و حجره ها نيز با كاشي هاي بسيار زيبا و نفيس اصفهان تزيين شد. ديوار پيرامون صحن هفده متر ارتفاع دارد كه به شكل مستطيل اطراف آن را فراگرفته است.

طول ديوار از جنوب به شمال 77 و از شرق به غرب 72 متر است. ظاهراً نادرشاه تعميراتي در صحن انجام داده است؛ زيرا نام او بر بالاي سر در ورودي ثبت شده است. اين اقدام او با هزينه اهدايي از سوي همسرش، درسال 1156 هجری قمری، مدت چهار سال به طول انجاميد. از آن كاشي كاري اكنون فقط قسمتي از آن در ايوان العلماء باقي مانده است.

در 1323 هجری قمری، سنگ ها و كاشي هاي صحن كنده شد و بر سردر ورودي زائران فرو ريخت و تعدادي از زائران كشته شدند. اين حادثه باعث شد دولت عراق تمام كاشي كاري هاي صحن را از نو احياء و بازسازي كند كه اين كار چهار سال زمان برد.

تا ابتداي دوره قاجار در كف صحن قبرهاي زيادي وجود داشت كه برخي از آن ها از سطح زمين بلندتر بود و حركت زائران را با كندي مواجه مي كرد. با تلاش علامه سيد مهدي بحر العلوم راهروهاي زيرزميني حفر شد و آن قبرها به پايين انتقال يافتند. پس از آن صحن مسطح و سنگ فرش شد.