اين مكان بسيار مقدس كه در سمت قبله مسجد قرار گرفته و ستونهاي با مسماي مسجد پيامبر هنوز هم در آن نشان آن بزرگ را بر سينه دارند، "روضه" ناميده مي‌شود.

مكاني كه ضلع غربيش به خانه‌اي كه پيامبر در آنجا ساكن بودند ختم مي‌شود و ضلع غربيش به محل منبر رسول بزرگوار اسلام.

اين مكان كه امروزه از سوي متوليان مسجد با فرشهايي با زمينه سبز روشن مفروش شده است براي همه زائران حتي آناني كه براي اولين بار پاي در اين مكان مقدس مي‌گذارند، مكاني آشناست.

دليل آشنايي هم اين است كه همه براي رسيدن به آنجا در تلاشند.

در صف گونه‌هايي كه در طول شبانه روز براي رسيدن به روضه تشكيل مي‌شود از هر رنگ و نژاد مي‌توان ديد.

يك زائر كه با لهجه فصيح عربي بر پيامبر درود مي‌فرستد، يك مالزيايي كه به همراه ديگر هم كاروانيها و هموطنانش كه همگي بالاپوشي لاجوردي بر تن دارند، يك چيني با قد كوتاه و پيراهني متمايل به سرخ ارغواني كه در سينه راست آن بعد از چند علامت چيني "حاجي من الصين" نقش خورده، يك ايراني كه يك پا در روضه و پاي ديگر در انتظار جايي براي فرود، اشك مي‌ريزد و يك سوداني سياه كه از اعماق دل دعا مي‌خواند به همراه زائر تركي كه دست پدرش را گرفته و در اين ازدحام تلاش دارد تا پيرمرد را به روضه برساند.

وقتي اين افراد وارد روضه مي‌شوند هرگاه به اندازه جاي پايي براي ايستادن مي‌يابند بلافاصله قامت بسته و تكبيره‌الاحرام مي‌گويند ، براي لااقل دو ركعت نماز تحيت كه در اين مكان حلاوتي ديگر دارد و در تمام مدت دعاهايي است كه هر كس به زباني زمزمه مي‌كند.

روضه كه به اين مكان اطلاق مي‌شود و در اصل "روضه النبي" است به معناي باغ و در عبارت كاملتر آن باغ پيامبر است. شايد كلمه باغ گنجايش معنايي اين واژه را نداشته باشد چرا كه روضه بيش از آنكه به باغ اطلاق شود به باغي بهشتي گفته مي‌شود.

روضه‌النبي هم دقيقا همين ويژگي را دارد چون باغي از باغهاي بهشت است آنچنان كه پيامبر اعظم (ص) در حديثي فرمودند: "ميان خانه و منبر من باغي از باغهاي بهشت قرار دارد".

اين مكان دقيقا همان مكان موصوف نبي اكرم است جايي كه آن بزرگوار همه روزه پنج بار يا بيشتر در آن نماز مي‌خواند و بر منبر جلوس مي‌فرمود و در اين مكان تردد مي‌كرد.

به اين جهت هم اين مكان شرف ويژه يافته است و عبادت در آن هم خاطره‌اي از عشق به خدا در دلها حك مي‌كند و جذبه آن انسانها را از زبانها و نژادها و اقوام مختلف بسوي خود فرا مي‌خواند و در طول سال ، تا مسجد باز است روضه پر ازدحام است.

در معنا و تفسير حديث نبوي در مورد روضه برخي از علما بر اين اعتقادند كه اين مكان همانند ديگر مكانهاي زمين در قيامت از بين نرفته و به بهشت منتقل خواهد شد و بعضي‌ها گفته‌اند همانطوريكه حجرالاسود از بهشت براي حضرت ابراهيم آورده‌شد تا آن را در كعبه نصب كند براي رسول‌الله هم مكان عبادتش باغي از بهشت گرديد.

در حريم طولي مكان روضه اختلافي نيست و حد آن از خانه پيامبر در منتهي اليه شرقي تا محل منبر پيامبر و ‪ ۲۲متر است اما اندك اختلاف در حريم عرض آن مربوط به تعداد ستونهايي است كه آن را در بر مي‌گيرد.

اهل سنت عرض دو ستون و شيعيان از آغاز حد مسجد دوران پيامبر تا منتهي اليه ديوار شمالي كه هشت ستون را در بر مي‌گيرد، حد عرض روضه مي‌دانند.

" ستون توبه" و ستونهاي معروف "سرير" ، "حرس" و "وفد" ازجمله ستونهاي معروف مسجد هستند كه در اين مكان واقع شده‌اند.

اينها ستونهايي هستند كه بترتيب پيامبر بزرگوار، حضرت علي و در نهايت ميهمان يا كسي كه منتظر اذن ملاقات با نبي مكرم اسلام بود در كنار آنها مي‌نشستند.

ستون توبه هم در رديف دوم ستونهاي اين بخش با ماجراي پذيرش توبه "ابي لبابه" در زمان پيامبر بزرگوار اسلام ، كه با نزول آيه‌اي همراه شد، شهرت گرفت و اينك مشتاقان زيادي دارد تا با اداي دو ركعت نماز از گناهان استغفار كنند.

در اين مكان زائران از هر نژاد و رنگ و مليت با حضوري سرشار از شوق و شكرگزار به جهت اينكه توفيق حضور در روضه را يافته‌اند، پيشاني سپاس به درگاه باريتعالي مي‌سايند و با چشماني اشكبار دست نياز بسوي او دراز مي‌كنند و در نهايت در فشردگي جمعيت و هنگام خروج ، در برابر محراب پيامبر دعايي و ذكري مي‌كنند.

و اين مشتاقان هنگام خروج در مسير راهرو مانندي كه در مشبك و طلايي مرقد پيامبر رحمت در آن قرار دارد اداي احترام و ذكر سلامي مي‌كنند و در حاليكه ناي دل كندن ندارند با فشار جمعيت و تذكرات ماموران مجبور به حركتند تا از در موسوم به باب بقيع خارج شوند.