گریه بر سید الشهدا علیه السلام

1.گريه براي امام حسين(ع) يك مسئله سياسي است

امام خمینی(ره) : شما انگيزه اين گريه و اين اجتماع در مجالس روضه را خيال نكنيد كه فقط اين است كه ما گريه كنيم براي سيدالشهدا. نه سيدالشهدا احتياج به اين گريه ها دارد، و نه اين گريه خودش في نفسه يك كاري از آن مي آيد، لكن اين مجلس ها مردم را همچو مجتمع مي كنند و يك وجهه مي دهند، سي ميليون، سي و پنج ميليون جمعيت در دو ماه محرم و صفر و خصوصاً دهه عاشورا يك وجهه، طرف يك راه مي روند. بي خود بعضي از ائمه ما نمي فرمايند كه براي من در منابر روضه بخوانند. بي خود نمي گويند ائمه ما به اينكه هر كس كه بگريد، بگرياند يا صورت گريه، گريه كردن به خودش بگيرد، اجرش فلان و فلان است. مسأله، مسأله گريه نيست؛ مسأله، مسأله تباكي نيست؛ مسأله، مسأله سياسي است كه ائمه ما با همان ديد الهي كه داشتند، مي خواستند كه اين ملت ها را با هم بسيج كنند و يكپارچه كنند؛ از راه هاي مختلف، اينها را يكپارچه كنند تا آسيب پذير نباشد.

2.گريه ها، مكتب سيدالشهداء را زنده كرده است

امام خمینی(ره) : روضه سيدالشهدا براي حفظ مكتب سيدالشهداست. آن كساني كه مي گويند روضه سيدالشهدا را نخوانيد، اصلاً نمي فهمند مكتب سيدالشهدا چه بوده و نمي دانند يعني چه، نمي دانند اين گريه ها و اين روضه ها حفظ كرده اين مكتب را. الان هزار و چهارصد سال است كه با اين منبرها، با اين روضه ها و با اين مصيبت ها و با اين سينه زني ها ما را حفظ كرده اند، تا حالا آورده اند اسلام را... حرف سيدالشهدا حرف روز است، هميشه حرف روز است، اصلاً حرف روز را سيدالشهدا آورده است دست ماها داده و سيدالشهدا را اين گريه حفظ كرده است، مكتبش را اين مصيبت ها و داد و قال ها حفظ كرده، اين سينه زني ها و اين دستجات و– عرض مي كنم– اينها حفظ كرده.اگر فقط مقدسي بود و توي اطاق و توي خانه مي نشست براي خودش و هي زيارت عاشورا مي خواند و تسبيح مي گرداند نمانده بود چيزي. هياهو مي خواهد، هر متبي هياهو مي خواهد، بايد پايش سينه بزنند، هر مكتبي تا پايش سينه زن نباشد تا پايش گريه كن نباشد تا پايش توي سر و سينه زدن نباشد، حفظ نمي شود...اين گريه ها زنده نگه داشته مكتب سيدالشهدا را. اين ذكر مصيبت ها زنده نگه داشته مكتب سيدالشهدا را. ما بايد براي يك شهيدي كه از دستمان مي رود عَلَم به پا كنيم. نوحه خواني كنيم، گريه كنيم، فرياد كنيم، ديگران مي كنند ديگران فرياد مي زنند وقتي يكي از آنها كشته بشود، فرض كنيد كه از يك حزبي يكي كشته بشود ميتينگ ها مي دهند، فريادها مي كنند. اين يك ميتينگ و فريادي است براي احياي مكتب سيدالشهدا...

3.منبری که همه اش اشک است

اگر منبر سراسر علم و حکمت باشد و آخرش هم چهار قطره اشک ریخته شود این منبر همه اش اشک است و با ارزش

4.نشانه قبولی عزاداری

همان‌طوري كه علاقه‌ منديم ببينيم كه نماز ما مقبول است يا نه، روزه ما مقبول است يا نه، علاقه ‌منديم بفهميم عزاداري ما مقبول است يا نه؟

برای هر كدام از اينها علامتی ذكر كردند ما الآن به خوبی می توانيم بفهميم نمازی كه خوانديم مقبول شد يا نشد; زيرا خدا نماز را معرفي كرد كه آثار نماز اين است كه نماز، انسان را از بدي و زشتی پاك می ‌كند «إِنَّ الصَّلاَةَ تَنْهَي عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنكَرِ» ما اگر تا شب امتحاناتی پيش آمد به لطف الهی دست ما آلوده نشد، چشم ما آلوده نشد خدا را شاكر باشيم كه اين نماز [ظهر و عصر] ما قبول شد اگر خدای ناكرده در امتحاناتي كه از ظهر تا شب پيش مي‌آيد چشم و گوش ما دست ما آلوده شد مطمئن باشيم اين نماز مقبول نيست براي اينكه نماز آن است كه انسان را از زشتی باز دارد اگر کسی تشنه است و مايعی را خورد و سيراب نشد معلوم می شود آب نبود چون آب آن است كه رفع عطش بكند نماز آن است كه جلوی بدی را بگيرد اين معرفی نماز است البته حقيقت نماز در قيامت روشن می ‌شود ولی اينكه به ما گفتند: «حاسبوا أنفسكم» اهل محاسبه باشيد معلوم می شود راه باز است.

اگر روزه‌ ای گرفتيم ببينيم اين روزه مقبول است يا نه اين هم يك راه دارد چون فرمودند: «الصوم جُنّة مِن النار» جُنّه يعنی سپر، روزه سپر از آتش گناه است, آتش جهنم است اگر كسی روزه گرفت و امتحانی پيش آمد و اين سپر بود و نگذاشت آتش گناه به او برسد خدا را شاكر باشد كه روزه او قبول شد.

عزاداری هم همين‌طور است ما عزاداری كه كرديم اگر ان‌ شاءالله عاقل شديم و عامل شديم خدا را شكر كنيم كه اين عزاداری ما مقبول است برای اينكه طبق زيارت «اربعين»، سالار شهيدان (س) خونش را داد برای همين دو كار: مردم عاقل بشوند, مردم هدايت بشوند; هم بفهمند، هم عمل كنند نه بيراهه بروند نه راه كسي را ببندند اين وظيفه ماست. بنابراين در نحوه عزاداری چه خودمان چه دوستانمان همه بايد مواظب اين كار باشيم كاری انجام بدهيم كه نتيجه و خروجیِ آن، عقل و عدل باشد.