برگزاری دعای کمیل در خیمه گاه حسینی با حضور زائران ایرانی

۱۴۰۱/۱۰/۱۰ ۰۷:۵۵:۴۲

دعای کُمیل دعایی است که حضرت علی(ع) به کمیل بن زیاد نخعی تعلیم کرده است. این دعا دارای مضامینی بلند در شناخت خداوند و درخواست بخشش گناهان است.
به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی لبیک به نقل از پایگاه اطلاع رسانی حج، مراسم دعای پرفیض کمیل با حضور پر شور زائران ایرانی به همت بعثه مقام معظم رهبری، پنجشنبه شب (8 دی ماه) در خیمه‌گاه حسینی با نوای گرم حاج علیرضا کافی مداح اهل بیت (ع) برگزار و بطور مستقیم از شبکه قرآن و معارف سیما پخش شد.

لامه مجلسی دعای کمیل را بهترینِ دعاها دانسته است. این دعا از دعاهای رایجی است که شیعیان در شب‌های جمعه می‌خوانند.دعای کمیل دارای مضامین بلند در معرفت خداوند و طلب آمرزش گناهان است.

حضرت علی(ع) این دعا را با نام خداوند آغاز می‌کند و سپس در چند فقره، خداوند را به رحمت، قوت، جبروت، عزت، عظمت، سلطنت، ذات، اسماء، علم و نور الهی، قسم می‌دهد. بعد خداوند را با «یا نُورُ یا قُدُّوسُ یا أَوَّلَ الْأَوَّلِینَ وَ یا آخِرَ الْآخِرِینَ» ندا می‌کند و آثار و پیامدهای اعمال آدمی را متذکر می‌شود و از خداوند طلب آمرزش می‌کند.

امیر مومنان در فقره بعد، با یاد خدا به باریتعالی تقرب می‌جوید، خدا را شفیع درگاهش قرار داده و از ذات اقدس حق می‌خواهد که به پیشگاه خدا نزدیک شود، سپاسگزاری را به او یاد دهد، یاد خدا را به خود الهام دهد و از ذات اقدس الهی طلب خضوع و خشوع می‌کند و با عباراتی شدت اشتیاق خود به حق را ابراز می‌دارد.

در ادامه به فرمان عالم‌گیر خداوند اشاره کرده و با عباراتی ذات حق تعالی را بخشایشگر خطاپوش معرفی می‌کند.

در بندهای دیگر، آن‌حضرت، ستار العیوب بودن خداوند، دفع بلاها، حفظ لغزش‌ها و عدم استحقاق بنده به تعریف و تمجیدها را بیان می‌کند و به ضعف و نقص و بدحالی، به سنگینی بلا و گرفتاری و قصور و نارسایی‌ها و... اشاره می‌کند و از آنها نزد خداوند شکوه کرده و از لطف و کرم الهی برای رفع آنها کمک می‌خواهد و با توسل به عزت حق تعالی از او خواسته‌هایی مطرح می‌کند و به تسویل نفس و تزیین شیطان اشاره می‌کند. با اشاره به سابقه لطف ازلی عنوان می‌کند که خداوند موحدان و پرستشگران را در آتش جهنم نمی‌سوزاند.

سپس آن حضرت به مقایسه بلاهای دنیا با عذاب آخرت می‌پردازد و می‌گوید: «ای مولای من گیرم که بر عذاب تو شکیبا باشم چگونه بر دوریت صبر کنم؟» بعد به امید بنده مؤمن به رحمت خداوند اشاره می‌کند و می‌گوید «آیا مومن و کافر یکسانند؟» و در پایان با ندا کردن خداوند به صفاتی، از خداوند حاجت‌هایی می‌طلبد.