ام‌البنین(س)

فاطمه بنت حِزام مشهور به اُمّ‌الْبَنین (درگذشته۶۴ق) از همسران امام علی(ع) و مادر عباس(ع)، عبدالله، جعفر و عثمان بود که هر چهار تن در روز عاشورا به شهادت رسیدند. پس از واقعه کربلا، ام البنین(س) به همراه نوه‌اش عبیدالله بن عباس بن علی و جمعی از مردم مدینه روزهای زیادی را در قبرستان بقیع برای امام حسین(ع) و فرزندانش سوگواری می‌کردند. مدفن ام البنین در قبرستان بقیع است.

عالمان شیعه شجاعت، فصاحت و علاقه‌ ام‌البنین(س) به اهل بیت(ع) به‌ویژه امام حسین(ع) را ستوده و از او به نیکی و بزرگی یاد کرده‌اند. به گفته شهید ثانی و مقرم، ام‌البنین(س) نسبت به خاندان پیامبر، محبت شدیدی داشت و خود را وقف خدمت به آنان کرده بود؛ به همین دلیل اهل بیت نیز برای او احترام ویژه قائل بودند و در روزهای عید، نزد او می‌رفتند.

ام‌البنین(س) فرزند حِزام بن خالد یا حرام بن خالد از قبیله بنی کلابو لیلی یا ثمامه دختر سهل بن عامر بن مالک است.

از تاریخ وفات ام‌البنین(س) اطلاع دقیقی در دست نیست. گفته شده او در ۱۳ جمادی‌الثانی۶۴ق از دنیا رفته و در بقیع دفن شده است.برخی نیز وفات او را در۱۸ جمادی‌الثانی۶۴ق دانسته‌اند.برخی مدعی شده‌اند که برای زنده بودن ام‌البنین(س) پس از واقعه کربلا دلیل مستندی وجود ندارد.

پس از شهادت حضرت فاطمه(س)، امام علی(ع) با برادرش عقیل که در نسب‌شناسی عرب خبره بود، درباره انتخاب همسری که اصیل باشد و فرزندانی دلیر و جنگاور بیاورد، مشورت کرد. عقیل، فاطمه بنت حزام را پیشنهاد کرد و علی(ع) با او ازدواج کرد.درباره اینکه او بعد از حضرت فاطمه(س) همسر دوم یا سوم امام علی بوده است اختلاف وجود دارد.گفته شده، ام‌البنین(س) پیش از ازدواج با حضرت علی(ع)، با شخص دیگری ازدواج نکرده بود.

بر اساس برخی نقل‌های تاریخی امام علی(ع) بعد از شهادت حضرت فاطمه(س) با امامه نوه پیامبر(ص) و دختر زینب ازدواج کردو برخی نیز بر اساس روایتی از امام صادق(ع) معتقدند که‌ ام‌البنین(س) اولین همسر امام بعد از حضرت فاطمه(س) بوده است.برخی معتقدند بر اساس اینکه اولین فرزند ام‌البنین(س) در سال۲۶ قمری به دنیا آمده است ازدواج امام علی(ع) با ام‌البنین(س) قبل از سال۲۳ قمری بوده است، اما برخی دیگر سال ازدواج آنها را۱۳یا ۱۶ قمری می‌دانند چرا که بین ازدواج آنها و تولد حضرت عباس(ع) بزرگترین فرزندشان۱۰ سال فاصله بوده است.

گفته شده پس از گذشت مدتی از ازدواجشان، ام‌البنین(س) به امام علی(ع) پیشنهاد کرد او را به نام اصلی‌اش که فاطمه بود، صدا نزند، تا حسنین(ع) با شنیدن نام فاطمه به یاد مادرشان نیفتند. از این رو امام علی(ع) او را ام‌البنین(س) [مادر پسران] نامید.

ام‌البنین(س) چهار پسر به نام‌های عباس(ع)، عبدالله، جعفر و عثمان به دنیا آورد. هر چهار فرزند او در واقعه کربلا به شهادت رسیدند.

ام البنین(س) بعد از واقعه کربلا

ام‌البنین(س) در واقعه کربلا حضور نداشت. هنگامی که کاروان اسیران کربلا وارد مدینه شد و او از شهادت فرزندانش باخبر شد؛ از سرنوشت امام حسین(ع) پرسید و وقتی که خبر شهادت امام حسین(ع) را هم شنید. گفت:‌ «ای کاش فرزندانم و تمامی آنچه در زمین است فدای حسین می‌شد و او زنده می‌ماند.» این سخنِ او را برخی دلیل دلدادگی عمیق او به اهل بیت و امام حسین(ع) دانسته‌اند.

ام البنین(س) پس از باخبر شدن از شهادت فرزندانش، هر روز با نوه‌اش عبیدالله (فرزند عباس) به قبرستان بقیع می‌رفت و در آنجا اشعاری که خود سروده بود، می‌خواند و می‌گریست. اهل مدینه گرد او جمع می‌شدند و همراه او گریه می‌کردند، گفته شده که مروان بن حکم یکی از حاکمان مدینه، نیز با آنان همراه می‌شد.

ام البنین(س) را ادیب و شاعری فصیح و اهل فضل و دانش دانسته‌اندکه در رثای حضرت عباس(ع) این اشعار را سروده بود و می‌خواند:

سید محمود حسینی شاهرودی (متوفی۱۳۹۴ق) از مراجع تقلید شیعه گفته است من در مشکلات، برای ام البنین(س) صد مرتبه صلوات می‌فرستم و حاجت می‌گیرم.برخی گزارش‌ کرده‌اند که‌ ام البنین(س) در میان زنان شیعه جایگاه ویژه‌ای دارد، زنان ایرانی برای برآورده شدن حاجات خود و همچنین برای بالا بردن نیروی شکیبایی و تحمل مصائب به او متوسل شده و سفره‌های نذری به نام او برگزار می‌کنند.همچنین در برخی از مناطق شیعی سفره‌هایی با نام «سفره مادر حضرت ابوالفضل» یا «سفره‌ ام البنین» مرسوم است.

منبع:ویکی شیعه