بسم رب الحسین
آن روز که فرشته ای در درونم متبلور شد شور و شعفی از جنس مادرانه درونم را فرا گرفت .او آمد ولی زمین را کوچکتر از آن دانست که بتواند تحمل کند.من او را برای آغوشم می خواستم ولی او آسمان را انتخاب کرد....
آن زمان که من برای ماندنش از جان مایه می گذاشتم او بالهایش را به سوی آسمان گشوده بود.او رفت و من ماندم با دنیایی از اندوه و عشقی نهفته درسینه که فرصت شکوفایی پیدا نکرد.... نمی دانم سنگ تراش چگونه توانست نام زیبایش را بر روی سنگ حک کند مگر او نمی دانست که من برای نوشتن نام زیبایش بر روی کتابهای درسی اش چه آرزوهایی داشتم؟...
دلم شد میزبان بی قراری، میهمانی ناخوانده که روزی هزاران بار بند بند وجودم را از هم می گسست .جای خالی اش همه جا خود نمایی می کرد .اشک چاره ساز نبود......تا اینکه او را در عالم رویا ملاقات کردم. به قول خودش پروانه ای سبکبال بود.نویدی داد که چلچله ها را خبر کن . آینه ها را بیدار و گرمی نگاه را هوشیار. بشارتی در راه است... بشارتی از سرزمین خون و قیام... او برایم قایقی ساخت که پاروهایش عشق عباس بود تا در دریای معرفت حسین کاوش کنم و این هدیه ای از جانب امام حسین(ع)بود که یقین دارم فرشته ام آن را از امام حسین برایم هدیه گرفته بود .هدیه ای از جنس قدم زدن در بین الحرمین... هدیه ای از انتخابی سخت بین عباس و حسین...
حسین را برای زیارت بر می گزیدم دلم نزد عباس بود و عباس را انتخاب می کردم دلم پیش حسین می ماند و احساسی غیر قابل وصف....به یقین درست گفته اند که آنجا قطعه ای از بهشت است.
جراحت سینه ی بلورین فرشته ام و اندیشیدن در مورد آن بسیار جان سوز بود ولی قیاس آن با اصابت تیر به گلوی شش ماهه ی حسین مرا شرمنده زینب می کرد و خداوند فرشته ام را در آغوش بانوی دو عالم جای داد و زیارت حسین را برایم رقم زد و چیزی بهتر از این نمی توانست تسکین دلم باشد.
النای عزیزم به امید آن روز که در ورودی بهشت تو را در آغوش گیرم صبوری خواهم کرد...
روحت شاد ویادت جاودان باد.

دلنوشته از نرجس مقدسی زاده(مامان النای هجده ماهه که چهار ماه قبل حین عمل جراحی قلب به سوی خدا پرواز کرد.)

کاروان استان فارس به مدیریت آقای شایگان.تاریخ01/30//1397