از امام صادق علیه السلام روایت شده است، هنگامی که عاشورا فرا می رسید، حزن واندوه و گریه ایشان بر مصیبت جد بزرگوارشان امام حسین (علیه السلام) شدت می‌ یافت و مردم از هر سو به محضر ایشان می آمدند تا شهادت اباعبدالله (علیه السلام) را به آن حضرت تسلیت گفته و برای مصیبت ایشان گریه و نوحه خوانی کنند.

هنگامی که از گریه فارغ می‌ شدند امام (علیه السلام) به آنها می فرمود: ای مردم بدانید که حسین (علیه السلام) زنده است و نزد پروردگار از هر جایی که بخواهد روزی داده می شود. او همواره به مکان کشته شدن خویش و شهدایی که در آنجا فرود آمدند می‌نگرد. ایشان همچنین به زائران و گریه کنندگان و عزاداران خود می‌نگرد و از اسامی آنها، اسامی پدرانشان، مراتب و منازل آنان در بهشت آگاه است.

امام حسین (علیه السلام) گریه کنندگان برای (مصیبت خود) را می‌بیند، پس برای آنها طلب آمرزش می کند و از جد بزرگوارش، پدرش، مادرش و برادرش درخواست می کند که برای گریه کنندگان و عزاداران ایشان طلب مغفرت نمایند و می‌ فرماید: اگر زائران و گریه کنندگان من (از پاداش خود) آگاه بودند، شادمان به سوی خانواده خود می رفتند. همانا کسی که مجلس ایشان را برگزار می کند، هیچ گناهی از او باقی نمی ماند و مانند روزی می شود که از مادر زاییده شده است.