گویند زیارت نه همت است و نه قسمت ، بلکه دعوتی است از ناحیه حضرت دوست و این سطور مجالیست جهت بیان چگونگی این دعوت با زبان دلمان.

اینگونه دعوت شدم : سال پیش وقتی من و همسرم تصمیم گرفتیم که ازدواج کنیم خیلی ها به ما گفتند که پول ندارید ، کاری ندارد ! کاری ندارد ازدواج نکنید .

تابستان گذشته وقتی که قرار شد زیر یک سقف بریم و عروسی کنیم نیز همین حرف را زدند .

وقتی هم قرار شد در عمره ی دانشگاهیان ثبت نام کنیم ، قرارمان آن شد که به کسی چیزی در این مورد نگوییم اما وقتی اسممون در عمره ی دانشگاهیان درنیامد دل جفتمون شکست و گفتیم : ای کاش اسممون در می اومد بعدش به خاطر کم پولی نمی رفتیم لااقل اون جوری دلمون شکسته نبود . تا اینکه چند روز بعد حج تشکل ها مطرح شد و سهمیه عمره ی دانشجویان فعال . گفتیم که این آخرین تلاشمون ... وقتی اسممون دراومد گفتیم خدارو شکر اما پول رو چه کنیم ؟

حال که دوست دعوت کرده ما را

جز دعوت دوست نیست سرمایه ی ما

این جا بود که یا علی گفتیم و تمام سرمایه ها و پس اندازهایمان را تقدیم سفر دوست کردیم و گفتیم فدای یک لحظه جای پای دوست .

این ماجرای دعوت من و همسرم نبود چرا که ماجرای دعوت رازیست که تنها دوست داند و بس . ما را چه به کار بزرگان ؟ مارا چه به کار افلاک نشینان ؟ ما را خاک نشینی بس باشد .

محمد مهدی ميري، دانشجوی رشته پزشکی از دانشگاه علوم پزشکی مشهد