دل نوشته عمره دانشجویی؛
بالاخره خبر دادند عمره ام قطعی شده/تشنه دیدار خانه زیبایت هستم!

۱۳۹۸/۱۲/۲۴ ۱۰:۰۶:۰۹

این مطلب، یک متن ادبی نیست. یک داستان و رویا و خیال هم نیست... این ماجرا، ماجرای واقعی ماست. ماجرایی که بعد از گذشت ۴ ماه، هنوز خودمان هم از رخ‌دادش در شگفتیم!

این مطلب، یک متن ادبی نیست. یک داستان و رویا و خیال هم نیست... این ماجرا، ماجرای واقعی ماست. ماجرایی که بعد از گذشت 4 ماه، هنوز خودمان هم از رخ‌دادش در شگفتیم....

***

اون روز شاید یکی از روزای اول ثبت نام بود که زنگ زد خونه و گفت باز هم به خاطر اینکه من قبلا یک بار عمره دانشجویی رفتم، سایت اجازه ثبت نام متأهلی رو بهش نمیده. زنگ زده بود که با تمام معرفت و مردی، از من که همسرش بودم اجازه بگیره که مجردی ثبت نام کنه. من هم مثل سال قبل اصرار کردم و محکم گفتم که حتما این کار رو بکنه...

مهرماه 93

صدای زنگ تلفن بلند شد. گوشی را برداشتم. همسرم بود. گفت ثبت نام عمره دانشجویی باز شده، اما باز هم به خاطر اینکه شما قبلا یک بار اعزام داشتی اجازه ثبت نام متأهلی رو نمیده. بی درنگ و بدون معطلی گفتم خب مجردی بنویس. گفت اگه من برم تو اذیت نمیشی تنهایی؟ گفتم حالا ثبت نام که ضرر نداره. خدا بزرگه. و قرار شد شب با پرینت ثبت نام بیاد خونه.

امسال آخرین سالی بود که همسرم میتونست شانس خودش رو برای حضور در عمره دانشجویی امتحان کنه. 11 سال تحصیلی، هرسال ثبت نام می کرد و هیچ سالی حتی به عنوان ذخیره هم انتخاب نشده بود و حالا در سال آخر دکتری، قصد داشت با نا امیدی تمام، یک بار دیگه فرم ثبت نام رو در سایت لبیک پر کنه...

آبان ماه 93

تالار علامه امینی پر شده بود از جمعیت. به هر زحمتی بود با دو سه تا خانم دیگه خودمون رو لابه لای جمعیت جا دادیم و داخل تالار شدیم. از یک نفر پرسیدم قرعه کشی حضوری چه طوریه؟ گفت باید به فلان شماره، این عدد رو پیامک کنی. معطلش نکردم. پیام رو فرستادم و برای همسرم هم پیامک دادم که اون هم همین کار رو بکنه.

از صبح سرکلاس بودم و حالا ساعت 4 عصر اومده بودم به این امید که شاید اسم من هم داخل سالن دربیاد و بتونیم با هم اعزام بشیم. سخنرانی، پخش کلیپ و ... اشک امانم را بریده بود. دیدن گنبد خضرا و یادآوری خاطرات سفر عمره، و بالاتر از آن زمزمه لبیک و تصاویر مسجد شجره، آن هایی که نرفته بودند را هم به گریه انداخته بود. حال من که دیگر معلوم بود...

وقت قرعه کشی رسید. مجری یکی یکی شماره ها را می خواند و بچه هایی که اسمشان درآمده بود با نشاطی وصف نشدنی از جا بلند می شدند و خودشان را نشان می دادند. یکی از شماره هایی که خواند شماره دختری بود که کنارم نشسته بود. از شوق فریاد زد و بعد از چند دقیقه گریه کردن تلفن همراهش را در آورد و به یک نفر زنگ زد. شنیدم که می‌گفت: مامان اسمم برای عمره دراومد. ممنونم که دعا کردید.

تلفنش که تمام شد، نگاهش کردم و گفتم تو رو خدا وقتی رفتی این بچه هایی که اینجا نشستن رو یادت نره... خیلی دعا کن.

اسمها که تمام شد و امیدم که نا امید شد از سالن آمدم بیرون. هنوز از کتابخانه مرکزی بیرون نیامده بودم که خبر نا امیدشدنم را با پیامکی به همسرم دادم و بعد راهی خانه شدم.

روز بعد خانه بودم که همسرم زنگ زد و گفت مژده بده! اسمم دراومد البته ذخیره. خیلی خوشحال شدم. گفتم اشکال نداره. ان شاء الله اعزام میشی. من مطمئنم. خوشحالی در صداش موج میزد. دو سه ساعت بعد دوباره زنگ زد و گفت در سایت اعلام کرده اند که متأهلانی که یکی از زوجین قبلا اعزام داشته می توانند به شکل متأهلی ثبت نام کنند. گفت اما خبر مال روز آخر ثبت نام هاست. گفتم یعنی دیگه الان نمیشه؟ گفت نمیدونم و قرار شد سری به ستاد بزند.

همان روز رفت دفتر مرکزی و یک درخواست برای تغییر از ذخیره مجردی به ذخیره متأهلی نوشت و از همان روز انتظارها شروع شد.

آذر، دی، بهمن، اسفند... تقریبا هر دو هفته یک بار من بعد از کلاسم می رفتم ستاد و پیگیر درخواست می شدم و جواب فقط یک چیز بود. خانم، هنوز هیچی معلوم نیست. خودمون خبرتون می کنیم! 4 ماه بود که گذرنامه هایمان را با تمام مدارک متأهلی داده بودیم ستاد و هنوز بلاتکلیف بودیم که اعزام می شویم یا نه...

اسفندماه 93

قرار بود طبق برنامه قبلی، عصر راهی اصفهان شویم و به دیدار پدر مادر من برویم. صبح با استرس و اضطراب فراوان، رفتم آزمایشگاه. بعد هم دانشگاه و کتابخانه. نتیجه آزمایش را عصر ساعت 5 می‌دادند و من واقعا دیگر توان صبر کردن نداشتم. نمی دانم آن روز را چطور گذراندم اما عدد بتا و حرفهای خانم دکتر، همه خستگی ها را از بین برد. بله. من و همسرم، وارد یک مرحله جدید از زندگی شده بودیم. خبر مادر شدن من و پدر شدن همسرم، آنقدر شادی به خانه‌مان آورد که همه سختی های گذشته را از یادمان برد. و من مادر شدم...

یکی از همان روزهای سرد اسفندی هم بود که زنگ زدند و بالأخره خبر دادند که عمره قطعی شده و حالا قرار بود من و همسر و مسافر کوچک همراهم، سه نفری به عمره برویم... به یقین، هدیه خداوند، آنقدر خوش قدم بود که صدقه سر او، مادر و پدرش به زیارت بروند...

فروردین ماه 94

خودم هم نمی دانم چه حکمتی در تاریخ 18 فروردین نهفته بود. وقتی اعلام کردند تاریخ اعزامتان 15 فروردین است، تنها نگرانی‌مان، تداخل آن تاریخ با زمان آزمایشی بود که لزوما باید در همان هفته انجام میشد. و من واقعا نمی دانم چرا هنگام درخواست تعویض تاریخ، نوشتم 18 فروردین... با اینکه قبل تر دلمان می‌خواست 25 فروردین اعزام شویم که هم توفیق عمره رجبیه را پیدا کنیم و هم سالگرد ازدواجمان در مکه باشیم... اما خدا برایمان جور دیگری خواسته بود.

حالا اما اصلا پشیمان نبودیم. آنقدر مدیر کاروان و معاون کاروان و روحانی کاروان برایمان دوست داشتنی بودند که حاضر نبودیم به هیچ قیمتی کاروان را عوض کنیم. و آنقدر به خوب بودن این تاریخ و هم‌سفری‌هایمان ایمان داشتیم که فقط دلمان می خواست روز اعزام برسد.

و بالأخره میان تب و تاب رفتن و نرفتن و صدور ویزا و کارشکنی‌های عربستان، سحرگاه روز 18 فروردین 94، هواپیمای ماهان، به سمت جده پرواز کرد و ما حتی باورمان هم نمیشد که ما هم از سرنشینان آن هواپیما باشیم. ما یعنی من، همسرم و معجزه کوچک و نازنین خداوند که حالا در وجود من به امانت نهاده شده بود، عازم دیار عشق شدیم.

خوب یادم هست که سفر اولم به مدینه، همزمان شده بود با میلاد حضرت زهرا(س) و من چه ذوقی داشتم که در سن 18 سالگی، در آن ایام، زائر خانه مادر 18 ساله ام می شوم... و حالا سفر اول فرزندم هم به گونه‌ای قستمش شد که میلاد حضرت زهرا(س) در خانه و مسجد پیامبر(ص) باشد و در ایام ولادت مادر، زائر خانه خدا شود. مطمئنم اینها اتفاقی نیست... خاطره این سفر هم مثل سفر اول خودم، برایم ماندنی شد...

یک چیز را خیلی خوب می‌دانم... من آنقدرها لایق نبودم که قسمتم بشود در سن 27 سالگی برای دومین بار به زیارت خانه خدا مشرف شوم ولی خدایی که صاحب خانه است و صاحب کرم، خوب می داند که هرکه بیشتر به دیدار آن خانه انس می‌گیرد، تشنه تر و حریص تر می شود...

خدایا... تشنه ام... تشنه دیدار خانه زیبایت... تشنه دیدار گنبد سبز بارگاه پیامبرت... تشنه ناودان طلا و پرده سیاه خانه ات... تشنه ام و تنها تویی که می توانی سیرابم کنی.... خدای من... سیرابم کن....

و ارزقنا حج بیتک الحرام فی عامنا هذا و فی کل عام...

فائزه صفائیه. دانشجوی دکترای زبان و ادبیات عربی دانشگاه تهران

کاروان ثامن الحجج، به مدیریت حاج علی حسنی،تاریخ اعزام: 18 فروردین 94


ارسال نظر