طبق برنامه ریزی های انجام گرفته،بنا شد یکی از جلسات آموزشی قبل از سفر عمره،در سالروز شهادت حضرت زهرا(سلام الله علیها) برگزار شود.پس از پایان جلسه،جوانی نزدم آمد و عنوان کرد:«با شما مطلبی خصوصی دارم.منتظر می مانید تا سالن از جمعیت خالی شود؟»عرض کردم:بله،در خدمتم.

دقایقی گذشت،جوان نزدیک تر شد و با احوالی منقلب و البته کاملا بی مقدمه ،عنوان کرد:«نه می دانم چه شد و نه می دانم چرا؟...من اصلا نمی دانم چرا ثبت نام کردم.من تا قبل از این جلسه به دین و مذهب پایبند نبودم،من از افکار و رفتارهای گذشته ام پشیمانم.»

گفت:«نمی دانم در نام و یاد حضرت زهرا(سلام الله علیها) چه سرّی نهفته است که با شنیدن نام ایشان به یکباره منقلب شدم و قلبم رها شد.احوالم قابل وصف نیست و هیچ چیز نمی دانم،فقط ایمان دارم که به مدد حضرت زهرا(سلام الله علیها) راه برایم روشن خواهد شد.خانم دستم را می گیرد،او من را تنها نمی گذارد،اینطور نیست حاج آقا؟»

در طول سفر عمره دانشجویی، احوالات این جوان را دیدم،سرشار از احساس و معنویت بود.در یادگیری احکام عمره و فرائض دینی به شدت می کوشید.مناجات هایش شنیدنی بود و تاثیرگذار.

راستش من ایمان دارم که خانم حضرت زهرا(س) دستش را گرفت و راه را برایش روشن نمود.

برگرفته از خاطرات حجت الاسلام والمسلمین سید عباس تقوی، روحانی کاروان عمره دانشجویی