روبروی باب القبله حرم سید الشهدا می ایستی ، حرم همان امامی که مدتها برای زیارتش دست به دعا بوده ای و اشک حسرت گونه هایت را خیس تمنا کرده بود...

روبروی باب القبله حرم سید الشهدا می ایستی ، حرم همان امامی که از کودکی در عزایش گریستی و برای غربتش در خیل دشمنان ، بر سینه کوفتی...

معلوم است که دیگر دلت در اختیار تو نیست و پر کشیده است در حرم امام غریب ، برای همین است که اشک صحن چشمانت را لبریز می کند و راه گونه در پیش می گیرد تا فریاد کند که عاشقی آمده است بی قرار و سرگردان...

سرت را که بالا می آوری ، به رسم ادب سلام می کنی... سلام آقای مهربون ، منم همون نوکرتون...!

این حال و احوال همه زائران وارد شده به کربلاست که بی صبرانه خود را به حرم امامشان می رسانند تا سلام دهند ، سلام اول !