در زیارت آگاهانه و از روی معرفت ائمه معصومین علیه‌السلام به عنوان زیارت انسان کامل و ولی خداوند، بهره های مادی و معنوی بسیار ارزشمندی قابل دریافت است که می تواند فلسفه آن باشد، ما در این جا به برخی از آنها اشاره می کنیم:

1. ارتباط با خدا: همان گونه که اطاعت از ائمه علیه‌السلام اطاعت از خدا و نافرمانی از آنها نافرمانی در برابر خدا است و هر کسی از آنها تبعیت کند از خدا تبعیت کرده است. هر کس آنها را بزرگ بشمارد، خدا را بزرگ شمرده است.

2. زیارت اعلام و ابراز محبت به خدا است؛ چرا که دین چیزی جز محبت نیست. ائمه محب و محبوب خدا هستند و حب محبوب خدا حب خدا است. زیارت مرقد مطهر اهل بیت علیه‌السلام جلوهایی از این عشق و محبت و دلدادگی است.[1]

3. تکریم و تعظیم انسان کامل: نمونه بارز انسان کامل، ائمه اطهار علیه‌السلام هستند که هر کمال ممکنی را بدون نقص دارا هستند؛ از این رو است که در حدیث متواتر ثقلین عدل (همتای) قرآن معرفی شده اند؛ چرا که آنان نسخه عملی قرآن هستند. تکریم و تعظیم اهل بیت تکریم مقام انسانیت و خلیفة اللهی است. زیارت قبور آنان یکی از مظاهر این تکریم است.

4. تجدید بیعت با انسان کامل: ائمه اطهار علیه‌السلام در طول حیات مادی خود به دنبال انجام وظایف مقدس و محقق کردن اهداف بلندی بودند که نیاز به یاری و مساعدت یارانی ایثارگر داشت که در آن زمان بسیار کمیاب بودند و به همین جهت بسیاری از آن اهداف بلند هنوز محقق نشده است. زیارت مزور، بیعت و وفاداری به تحقق آن اهداف است.

5. زیارت، ارتباط با انسان کامل و وصل شدن به جوهر انسانیت است.

6. زیارت امامان، ایمان و اظهار تواضع در برابر دین است.

7. اعراض از دنیا، یاد مرگ و دور ساختن موانعی که او را از مسیر کمال باز می دارد.

8. دین اسلام به بعد اجتماعی مسائل تأکید زیادی دارد؛ مانند حج، نماز جماعت و حضور در اجتماعات و ... 

9. فوائد سیاسی که بر این گونه مسائل مترتب می شود بسیار بدیهی و روشن است. یکی از آنها اتحاد و همدلی است که این وحدت و همدلی عامل اساسی در مقابل دشمنان است.

10. دشمن زمانی که اجتماع زائران را می بیند برای آنان حساب جداگانه ای باز می کند. لذا می بینیم حتی احزاب لائیک برای مقابله و ایستادگی و قدرت نمایی خود در برابر مخالفان اقدام به برپایی متینگ و تجمعات می کنند.[2]

11.بهبود سلامت روانی فرد و بهداشت روانی جامعه ؛تقریباً تمامی محققان بر این موضوع اتفاق نظر دارند که در محیط های مذهبی و جوامعی که ایمان مذهبی آنها بیش تر است، میزان اختلال های روانی و به خصوص اضطراب و افسردگی، به طور محسوسی کم تر از میزان آنها در محیط ها و جوامع غیر مذهبی است و افراد و گروه هایی از محققان در سراسر جهان، درباره تأثیر ایمان به خدا و مذهب، محیط های مذهبی و آداب و رسوم دینی مانند نیایش در سلامت روانی افراد، بهداشت روانی جامعه و بهبود بخشی بیماران روانی و مقاوم کردن افراد در برابر حوادث و وقایع دردناک و ایجاد آرامش، به نتایج مثبت و قابل توجّهی دست یافته اند . ایمان به خدا و نیایش و راز و نیاز با او به انسان امید و توان می دهد و انسان احساس می کند به پناهگاه مطمئن و با قدرتی بی نهایت متکی است. از این رو، احساس نشاط و توانمندی می کند و اگر این ارتباط با آن منبع عظمت و رحمت قطع باشد، احساس دلتنگی و نگرانی در او ایجاد می شود و به بیماری های روانی گرفتار می آید. با توجه به این حقیقت روان شناسان و روان کاوان بزرگی همچون یونگ، اریک فروم، ویلیام جیمز و دیگران، ایمان به خدا و دعا را اساس آرامش و سلامت روان دانسته و اشاراتی به این موضوع داشته اند.[3]