دربين اعراب رسم است که اگر بخواهندکسي را با احترام صدا بزنند، اسم او را صدا نمي زنند وبه جاي آن از کنيه او استفاده مي کنند. کنيه، لقبي است که با «اب» يا «ام» شروع مي شود؛ يعني پدر فلاني ويا مادر فلاني. معمولاً کنيه هر کسي را با استفاده از اسم فرزند بزرگ تر يا مشهورتر فرد مي سازند؛ ولي گاهي هم هست که قبل از به دنيا آمدن فرزند، مي خواهند به يک نفر احترام بگذارند واو را با کنيه صدا می‌زنند. درباره امام رضا علیه‌السلام نیز همين اتفاق افتاده است . با اينکه امام رضا ع خيلي دير صاحب پسر شدند (امام محمد تقي يا امام جواد ع) اما به امام ازهمان جواني کنيه داده بودند. از آنجا هم که آن حضرت سومين فرد از آل علي علیه‌السلام بود که اسم علي داشت (بعد از امام اول وچهارم) کنيه جدشان– يعني امام علي علیه‌السلام – را به ايشان دادند و آن حضرت را «ابوالحسن» صدا مي زدند. اين کنيه را ظاهراً امام موسي کاظم علیه‌السلام براي حضرت انتخاب کردند. معمولاً درکتب شیعه از آن حضرت به عنوان ابوالحسن ثانی یاد می شود. ابوالحسن مطلق وبدون قیدبه امام علی ع گفته می شود و ابوالحسن اول به امام موسی بن جعفر ع وابوالحسن ثانی به امام رضا ع وابوالحسن ثالث به امام دهم (امام هادی) اطلاق می گردد.