پیوندها
وبلاگ
پرسش و پاسخ
قبر عمه هاى پيامبر صلى الله عليه و آله
صفيه، دختر عبدالمطّلب
وى همسر عوّام بن خُوَيلد و مادر زبير بود، در نبرد احد در زمره زنانى بود كه به سوى احد آمد و بر شهادت حمزه مرثيه سرايى كرد و در جنگ خندق يك يهودى مهاجم را از پاى درآورد. وى در سال 20 ه. ق. در حالى كه 75 ساله بود بدرود حيات گفت و در بقيع به خاك سپرده شد.
امّ البنين و عمّههاى پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله
عاتكه، دختر عبدالمطّلب:
در برخى نقلها آمده است كه عاتكه پس از آمدن به مدينه، در اين شهر وفات يافت و در بقيع به خاك سپرده شد. برخى نيز نوشتهاند كه عاتكه به مدينه نيامد و در مكه رحلت كرد.
قبور ديگر زنان با فضيلت
1- ام البنين:
ام البنين دختر حزام بن خالد بود كه به همسرى على ابن ابىطالب عليه السلام در آمد و از آن حضرت چهار پسر به نامهاى: عباس، جعفر، عثمان و عبداللَّه به دنيا آورد كه همگى همراه با حسين بن على عليهما السلام در كربلا به شهادت رسيدند. ام البنين در مدينه وفات يافت و در بقيع به خاك سپرده شد.
2- حليمه سعديه:
وى مادر رضاعى پيامبر صلى الله عليه و آله بود. پس از آن كه در مدينه بدرود حيات گفت، در بقيع دفن گرديد.
مزار حليمه سعديّه
قبر عمههاى پيامبر صلى الله عليه و آله
صفيه، دختر عبدالمطّلب
وى همسر عوّام بن خُوَيلد و مادر زبير بود، در نبرد احد در زمره زنانى بود كه به سوى احد آمد و بر شهادت حمزه مرثيه سرايى كرد و در جنگ خندق يك يهودى مهاجم را از پاى درآورد. وى در سال 20 ه. ق. در حالى كه 75 ساله بود بدرود حيات گفت و در بقيع به خاك سپرده شد.
امّ البنين و عمّههاى پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله
عاتكه، دختر عبدالمطّلب:
در برخى نقلها آمده است كه عاتكه پس از آمدن به مدينه، در اين شهر وفات يافت و در بقيع به خاك سپرده شد. برخى نيز نوشتهاند كه عاتكه به مدينه نيامد و در مكه رحلت كرد.
قبور ديگر زنان با فضيلت
1- ام البنين:
ام البنين دختر حزام بن خالد بود كه به همسرى على ابن ابىطالب عليه السلام در آمد و از آن حضرت چهار پسر به نامهاى: عباس، جعفر، عثمان و عبداللَّه به دنيا آورد كه همگى همراه با حسين بن على عليهما السلام در كربلا به شهادت رسيدند. ام البنين در مدينه وفات يافت و در بقيع به خاك سپرده شد.
2- حليمه سعديه:
وى مادر رضاعى پيامبر صلى الله عليه و آله بود. پس از آن كه در مدينه بدرود حيات گفت، در بقيع دفن گرديد.
مزار حليمه سعديّه[1]
[1]بقيع، ص: 22
