نام درّه و كوهي در يك فرسنگي شمال مدينه است كه اكنون به خاطر گسترش شهر، قسمت فراواني از اين فاصله را ساختمان‌ها پر كرده است.
در اين جا بود كه دومين جنگ ميان مسلمانان و مشركان مكه در سال سوم هجرت رسول خدا (ص) در گرفت. هنگامي كه به پيامبر اكرم(ص) خبر دادند ابوسفيان با سپاهيانش به مدينه روي نهادهاند، آن حضرت شوراي جنگي تشكل داد تا معلوم شود بايد صورت دفاع به خود بگيرد، يا سپاهيان بيرون روند و آماده كارزار گردند.
نظر سالخوردگان اين بود كه شهر حالت دفاعي داشته باشد ولي جوانان كه توان بيشتري داشتند، گفتند به بيرون شهر مي‌رويم و بر دشمنان حمله مي‌بريم. چون اينان در اكثريت بودند رسول خدا (ص) رأي آنان را پذيرفت. لباس رزم پوشيد و آمادة رفتن شد، اما جوانان پشيمان شدند كه چرا رأي خود را بر پيامبر خدا(ص) تحميل كردند. پس نزد ايشان آمدند و گفتند: ما از رأي خود بازگشتيم. رسول خدا(صدا) كه مي‌دانست قاطعيت در تصميم، شرط رهبري است و فرمانده نبايد هر لحظه رأي خود را دگرگون كند، فرمود:
«براي پيغمبر سزاوار نيست هنگامي كه لباس رزم پوشيد، آن را از تن درآورده، مگر آنگاه كه جنگ كند.»
سپاهيان مكه خود را به «ذوالحليفه» رساندند و از آنجا به شمال «يثرب» رفتند و در كنار «اُحد» توقف كردند. شمار سپاهيان اسلام يك هزار تن بود. پيش از شروع جنگ «عبدالله بن ابي» كه سردستة منافقان بود، به عنوان اعتراض با سيصد تن از مردم خود برگشت و گفت محمد از بچه‌ها پيروي كرد و رأي مرا ناديده گرفت. مشهور است كه آيه 167 سورة آل عمران دربارة او نازل شد.
با جداشدن عبدالله و پيروان او از پيامبر، تنها هفتصد تن باقي ماندند. رسول خدا (ص) به «عبدالله» پسر «جبير» سردستة تيراندازان را فرمود: «موظب باش، دشمن از پشت سر به ما حمله نكند. جنگ به سود يا به زيان ما باشد، تو نبايد جاي خود را ترك كني.»
با نخستين حملة مسلمانان، سپاه قريش عقب نشست و سربازان اسلام به گردآوري غنيمت پرداختند. دستة تيرانداز هم براي آنكه از جمع‌آوري غنيمت عقب نماند موضع خود را رها كرد و هر چند عبدالله كوشيد مانع آنان شود نتوانست. همين كه آنان ورودي دره را رها كردند سواره نظام دشمن به سركردگي «خالد ابن وليد» ناگهان بر سپاه اسلام حمله برد. مسلمانان شكست خوردند و حمزه سيد الشهداء عموي رسول خدا (ص) و نزديك به هفتاد تن از مسلمانان شهيد شدند. كه «مَصْعب بن عمير»، «حنظله» غسيل الملائكه از جمله آنانند.