عهد کردم دگر از قول دلم دم نزنم، زیر قول دلم آیا بزنم یا نزنم؟ کو دلی که به دریا بزنم یا نزنم؟

مقصد، جاییست که عمری شنیده ام"کربلا" زیباترین واژه چهار حرفی که قابل توصیف نیست.

قدم گذار در این ره شیرین تا رسی به درگه معشوقه دیرین و پر بزن به هوایش تا سر آرام گیرد بر شانه هایش .گر که او بنگرد آرام شوی به نگاهش!

ورودی باب القبله، بعد از گذراندن مسیر چند دقیقه ای می رسم به دریای عشق و عاشقی، آری اینجاست دریای دلدادگی "بین الحرمین" ،دو ساحلش می درخشند چون ماه در شب و خورشید در روز ،جایی که دلم را جا گذاشته ام، پادشاهی دل آغاز می شود عقل تسلیم می گردد، بر سر بزرگترین دو راهی زندگیم می نشینم چشم می دوزم به سرزمینی که یک عمر عجین شده است با وجودم، نمی دانم کجا آرزویم کربلا بود، اما لذت اجابتش بسی شیرین است.

حرف ها دارم اما... بزنم یا نزنم؟ با توام! با تو خدا! بزنم یا نزنم؟

دل هواییست از این سو به آن سو می کشاند خودش را در بارگاه ملکوتی سیدالشهدا(ع) می یابد، زیر همان قبه معروف سر می گذارم بر دامنش دل می شکند ،قطره اشکی می غلتد، زبان می چرخد، نغمه دلدادگی سر داده می شود، دستم را بلند می کنم به امید اجابتش!

در آنسوی ساحل، مراوریدی می درخشد قلبم می تپد، چشم دل باز می شود، راز و نیازعاشقی از سر گرفته می شود، عجب آرامشی دارد.

نمی دانستم پایان این سفر شیرین، اینگونه غم انگیز است، دل ماند بدانجا و جسم آمده اینجا،

همه حرف دل من عاشق همین است« اللهم الرزقنا کربلا».