غروب دوازدهمین روز از ماه مبارک رمضان است. از کنار باب الکرامه، وارد مضیف حرم امام حسین (ع) می‌شویم، مضیف به معنای جای ضیافت و پذیرایی از میهمان است. قبل از سالن اصلی وارد اتاقی می‌شویم که کتیبۀ طلایی‌رنگ «مضیف الحسین علیه‌السلام» بر سر در آن جلب‌توجه می‌کند. سمت راست اتاق، وسایل قهوۀ عربی به‌عنوان نمادی از میهمان‌نوازی عراقی‌ها قرار داده شده است.

میهمان‌داران دست‌به‌سینه و با «اهلاً و سهلاً» خوش‌آمد می‌گویند. وارد سالن اصلی می‌شویم. روی میزها، قبل از غذای اصلی، آب، دوغ، یک بسته خرما و ظرفی از شوربه چیده شده است. شوربۀ عراقی، نوعی سوپ است که با عدس و به‌عنوان پیش‌غذا تهیه می‌شود. ظاهراً اسم این غذا، کلمه‌ای فارسی است.

افطار نزدیک است. چشمانم را می‌بندم. تصور می‌کنم که در مدینه یا مکۀ قرن اول هجری، میهمان حسین بن علی (ع) هستم. میهمان خاندان کرم و کرامت... میهمان سفره‌ای که لقمه‌هایش همه از جنس نور است.

لحظۀ افطار می‌رسد. اذان مغرب به افق کربلاست. اللهم لک صمنا، و علی رزقک افطرنا...