قدم‌ها را آهسته بر می‌دارم ، ذکر به لب گرفته و سر به زیر به سمت حرم امام عاشقی ها حرکت می کنم. به فکر فرو می روم این آرامگاه علی(ع) است ؟ همان که هر روز به نامش قسم می خوریم و از او کمک می خواهیم ؟ همان که هنگام ناتوانی ، با گفتن یک"یا علی" از او قدرت می گیریم ؟ همان که عامل حرکت تاریخ و دین ماست ؟ همان که بخش وسیعی از ادبیات و فرهنگ ما با او و نامش و شیوه اش گره خورده است ؟ همان که مظهر عدالت و نیکی و درستی است ؟ 

همان که بارها و بارها برایش گریسته ایم ؟ همان که در شهادت مظلومانه اش سالیان سال قرآن بر سر گرفته ایم و اشک ریخته ایم ؟ همان که از سر تنهایی سر در چاه فرو می برد و درد خود را با چاه در میان می گذاشت ؟ همان علی که دستانش را بستند و کشان کشان میبردندش ؟ همان علی همسر زهرا ؟ همان علی که غریبانه ، همسرش را ، شبانه غسل و کفن و دفن نمود ؟

 همان که بسیاری تا سر حد خدایی بالایش برده اند و تا پای مرگ بر این اعتقاد بوده اند ؟ همان که دشمنانش نیز عدالتش را پنهان نکرده اند ؟ همان که قاتل خویش را به جز مجازاتی بیش از عدالت محکوم نکرد ؟ همان که بسیاری از مردمان ما تا دم مرگ بزرگترین آرزویشان زیارت مزارش بود و تا پای مرگ عاشقانه دوستش داشتند ؟همان که بی ایمان ترین بی ایمان ها نیز ارادت او را نتوانستند از دست بدهند ؟ علی(ع) فقط یک امام نیست . فقط یک حاکم دینی نیست . او به اسطوره ای فراتر از تاریخ و حتی دین بدل شده است . حالا باورم نمی شود ، باورم نمی شود که در سرزمین او باشم و پا جای پای او بگذارم ، زمین نیز حس غریبی به من می دهد ، شهر گویی حال و هوای دیگری دارد ، شهر که نه زمین ، گویی این خاک و این زمین سرگذشتی جز سرزمین عراق دارد یاد بیت شعری می افتم:

نجف است این نجف چه می پرسی ؟ عرش اینجا نشسته بر کرسی

به همه آنهایی فکر می کنم که از من خواستند به جایشان زیارت کنم ، به همه آنها فکر می کنم که با تعجب می گفتند تو ؟ تو می خواهی به زیارت عتبات بروی ؟ بعد یکباره سر بالا می کنم، نگاه می کنم، بله کاملا صحیح است من در نجف هستم و در چند ده متری ام نوری سبز است که آرامگاه امیرالمومنین(ع) را گواهی می کند؛ امیرالمومنین خودش خواست بیایم...