جوزه مورینیو، مربی سرشناس پرتقالی وقتی جام باشگاه‌های اروپا را در سال 2010 با اینتر فتح کرد، گفت: "این، آخر دنیا است". اسپیلبرگ در اواسط دهه اول هزاره سوم، جنگ دنیاها را ساخت. او گفت: "اینجا آخر دنیا است". 

روی پوستر آخرین فیلم هری پاتر در سال 2011 نوشته بود: "همه چیز اینجا به پایان می‌رسد". من می‌گویم نه. همه چیز اینجا،کعبه، به پایان می‌رسد.

کاروان ما اول وارد مدینه شد ولی من از کعبه شروع کردم. کعبه آخرین مرحله از سفر ما بود ولی آنقدر کاریزما دارد، آنقدر تحت تأثیر قرارتان می‌دهد که از اول در موردش شروع به نوشتن می‌کنید. خانم میانسالی از کشور ترکیه در راه برگشت از مسجدالحرام، در گرگ و میش صبح وقتی از اعمال و با لباس احرام، خسته بر می‌گشتم، جلویم را گرفت. گفت: "کابا" (!) به خود گفتم: "خدایا کابا دیگر چیست؟" بیست ثانیه شد که او می‌گفت کابا و من نمی‌فهمیدم. ناگهان متوجه شدم که او هم منتظر همان چهار دیوار دوست‌داشتنی خودمان است. آدرس دادم و رفت. خدا آدرس خانه‌اش را به من داد و من هم به آن خانم ترکیه‌ای. شاید وقتی ماه‌ها قبل و با حالتی نه چندان امیدوار وب‌سایت لبیک را بعد از ثبت نام بستم، فکرش را هم نمی‌کردم که روزی آدرس خانه‌اش را در فاصله چند متری‌اش به بنده‌اش بدهم. گفتم شاید؟ اصلاح کنید. قطعا فکرش را نمی‌کردم (!).

از انتظار سه ساعت و نیمه در فرودگاه جده می‌خواستند دقیقا به قول معروف بزنند در ذوقمان. باید اعتراف کنم که در مواردی هر چند محدود، موفق هم شدند ولی به خیر گذشت. بگذریم از مسافت پنج ساعته خسته کننده جده تا مدینه. مسجدالنبی را در یک کلمه توصیف کنم: با صفا! البته بگذریم از بقیع، بگذارید در این چند خط زیبایی‌های شهر پیامبر را بگویم که اگر وارد بقیع شویم، دل را می‌شکند و چه بسیار توصیفاتی بس بهتر از من برای این مکان غریب. برای جایی که ما هم گریه کردیم. باز هم می‌گویم که ریا نباشد، که نیست (!).

می‌خواهید بروید در روضه رضوان نماز بخوانید؟ فکر خوبی است ولی اصلا ساده نیست.شما تا وقتی نشسته‌اید، مکان هندسی سجده و رکوع خود را مشخص کرده‌اید ولی وای به لحظه‌ای که بلند شوید. این مکان هندسی به محل رفت و آمد و صد البته ایستادن دیگران تبدیل می‌شود و شما برای سجده واقعا باید مثل بعضی از آن‌ها عمل کنید. دستتان را بگذارید تا عبور نکنند. ما هم شبیه آن‌ها شدیم؟ هر چند با این حرکات و چند لباس عربی 60 ریالی که دوستان خریدند، کمی هم رنگ پوست سبزه، می‌شد در زمینه شباهتمان وارد بحث شد ولی بیایید از درون نگاه کنیم. حتما شوخی می‌کنید (!) ما حتی ذره‌ای شبیه‌شان نیستیم.

این روایت ملو و کمی مُدرنیته و البته حتما می‌گویید چقدر غربیِ (!) سفر نُه روز و چند ساعته من بود. خواستم از غرب بیایم و به اینجا برسم و بگویم حتی کسی که غرق غرب است، می‌تواند به مراتب بیشتر غرق اینجا بشود و می‌شود و شد، اگر خدا قبول کند (!)

علیرضا رحیم زاده/تهران

دانشجوی کارشناسی مدیریت صنعتی دانشگاه علامه طباطبایی

روایت سفر عمره دانشجویی با کاروان باقرالعلوم- اردیبهشت 93