سرّ اين كه سفارش كرده ‏اند هر روز زيارت عاشورا بخوانيد و نسبت به اهل‏ بيت(عليهم ‏السلام) تولّی داشته و بر آنان صلوات و درود بفرستيد و از دشمنانشان تبرّی بجوييد، برای آن است كه طرز فكر معاندان ايشان منفور شود وگرنه هم ‏اكنون سخن از معاويه و يزيد نيست تا آنها را لعنت كنيم. نام و ياد آنها رخت ‏بربسته و قبرشان نيز زباله ‏دانی بيش نيست، الآن سخن از فكر و راه يزيد و يزيديان عصر است[1].

بعد از تار و مار شدن خوارج در نهروان و خارج شدنشان از صحنهٴ حيات و زندگی، به علی‏ بن ابي‏طالب(عليهماالسلام) عرض شد: اين مقدس ‏هاي خشك از بين رفتند. فرمود: «كلاّ والله إنّهم نُطَف فى أصْلاب الرجال وقرارات النساء كلّما نَجَم منْهم قرنٌ قُطِع، حتّي يَكون آخرهم لُصوصاً سَلاّبين»[2]؛ اينها نطفه ‏هايی هستند در پشت مردان و قرارگاه زنان. هرگاه مقداری از اينها از بين بروند، عده ای ديگر ظهورمی كنند تا اين كه سرانجامِ كار، سارقانِ مسلّح و رهزنانِ غارتگر خواهند شد.
اكنون نيز، هم راه سالار شهيدان زنده است و هم‏ مرام و مسلك اموی و مروانی و عباسی وجود دارد. اين كه سفارش فراوان به اشك ريختن و عزاداری كردن نموده ‏اند برای آن است كه اشك بر شهيد اشتياق به شهادت را به همراه دارد، خوی حماسه را در انسان زنده و طعم شهادت را در جان او گوارا مي‏ گرداند. چون اشكْ رنگ كسی را مي گيرد كه براي او ريخته مي ‏شود و همين رنگ را به صاحب اشك نيز می‏دهد. از اين‏رو انسان حسينی‏ منش، نه ستم مي‏ كند و نه ستم مي‏ پذيرد. اين كه عده‏ ای به فكر ظلم كردن يا ظلم‏ پذيری هستند برای آن است كه خوی حسينی در آنها نيست وگرنه شيعهٴ خاص حسين‏ بن علی(عليهماالسلام) نه ظلم مي كند و نه ظلم مي‏ پذيرد. آن كسي كه ظلم‏ پذير است اموی مسلك است چنان‏كه ظالم هم اموی صفت است، هر چند كه زمزمهٴ «يا حسين» بر لب داشته باشد. و در قيامت كه هر كسي را به نام زمامدارش صدا مي زنند: ﴿يوْم ندْعوا كلَّ أُناسٍ بإمامهم﴾[3]، شخص ستمگر در صف امويان شركت می كند. لذا اگر انسان بخواهد بفهمد كه راهی راه حضرت حسين ‏بن علی(عليهماالسلام) است يا راهی راه امويان، بايد ببيند كه در او خوی ستم‏ پذيری يا سلطه ‏گری وجود دارد يا نه. اگر گرايش به اين خصلت‏ هاي زشت را در خود ديد بايد در اخلاق خود تجديدنظر كند.